_{روزگارانی میرسد از راه}

_{روزگارانی سیاه}

_{روزگارانی که در ان هنگام}

_{می فتد پا از گام}

_{روزگارانی که در  آن هنگام؛اسب چو بین سیاه}

_{از پس کوه خم خم}

_{همچو باران نم نم؛با خیالی ازغم}

_{خبر مرگ مرا میارد}

_{با گل غم از شرم}

_{روی گلدان دلت میکارد}

_{من چه میدانم آه}

_{که به هنگام طلوع خو رشید}

_{یا به هنگام غروب}

_{خبر  مرگ مرا می آرد}

_{آه؛ از دل به لبت می آرد}

_{من چه میدانم آه}

_{که چه فصلی باشد}

_{شاید ایام بهار ؛یاکه در کو چ خزان}

_{روزی پر از باران ؛یا که باشد طو فان}

_{خبر مرگ مرا می آرد}

_{روی دیوار و در ات عطر غم می پاشد}

_{من اگر میمیرم ؛من اگر میپوسم}

_{دست من خالی نیست؛غم من با قی نیست}

_{بتو سو گند هیهات}

_{بتو سو گند مادر ؛بتو سو گند خواهر ؛و بتو ای کو دک وا مانده من}

_{یاد من خواهد مانددر دل تو غزل خاطره را}

_{آنطرف دو رترک؛تو نظر خواهی کرد}

_{و کمی دیر ترک؛از پس پرده اشک}

_{عکس بیجان مرا خواهی دید}

_{آری لبخند مرا خواهی دید}

_{و نگاه سردم به نگاه تو گره خواهد خورد}

_{غم دل خواهد گفت}

_{پای ساعت ناگاه ؛سر ساعت آنگاه ازصدا خواهد ماند}

_{از صدای تک تک}

_{و بدهلیز دلت تک تک پای مرا خواهد کشت}

_{آری لبخند مرا خواهد کشت!!!}

_{انتظاری که تو داری امروز}

_{تمام خواهد شد ؛تن من منتظر فصل خزان خواهد شد}

_{آرزو میدارم؛تو بیائی  از راه  تو بیائی نا گاه}

_{و تو آیی تنها}

_{بر سر سنگ مزارم ایستی}

_{و تو از روی نیاز آنجا ایستی به نماز}

_{و تو آهسته در زیر لبت}

_{بخدایم گو ئی}

_{پس بده جان مرا}

_{هم تو مژگان مرا}

_{لحظاتی دیری منتظر میمانی}

_{که تو گو ئی شاید پشت در  میمانی و بحالت افسوس}

_{من نخواهم امد}

_{من نخواهم آمد؛اری من نابودم}

_{من نبودم ؟}

_{بو دم....}

در آن هنگام که می گردد نفس در سینه ها خاموش

 

نمی خواهم کسی از مردن من با خبر گردد

 

نمی خواهم پدر برهم نهد چشمان بازم را

 

نمی خواهم که مادر سختی جان کندنم بیند

 

ولی ای دوست

 

اگر روزی رفیقی مهربان آمد

 

زتو پرسید فلانی کو...؟؟!

 

بگو در سنگر ناکامی و حسرت بسی جان داد

 

ولی تا لحظه آخر چنین می گفت:

 

امید من .............بود

غریبه

 

 

بعد از مرگم مرا در دورترین غروب خاطراتت هم نخواهی دید...

منی را که هر نفس با یادت اندیشیدم

 و هر لحظه بی آنکه تو بدانی

 برایت آرزوی بهترین ها را کردم...

بعد از مرگم نامم را در ذهنت تداعی نخواهی کرد..

.نامی که برایت بیگانه بود اما در کنارت بود...

.بی آنکه خود خواهان آن باشی...

بعد از مرگم چشمانم را روی کاغذ نخواهی کشید...

چشمانی که همواره به خاطر غم ها و شادی هایت بارانی بود و می درخشید

 هنگام دیدن چشمانت....

بعد از مرگم گرمای دستانم را  حس نخواهی کرد..

.دستانی که روز وشب رو به آسمان برای لبخندت دعا می کردند...

بعد از مرگم صدایم را نخواهی شنید....

صدایی که گرچه از غم پر بود اما شنیده می شد

 تا بگوید

:"دوستت دارم"

بعد از مرگم خوابم را نخواهی دید....

خوابی که شاید دیدنش برای من آرزویم بود

و امید چشم بر هم گذاشتنم....

بعد از مرگم رد پایم را پیدا نخواهی کرد...

رد پایی که همواره سکوت شب را می شکست

تا مطمئن شود تو در آرامش خواهی بود....

بعد از مرگم باغچه ی گل های رزم را نخواهی دید...

.باغچه ی گل رزی که هر روز مزین کننده ی گلدان اتاقت بود...

بعد از مرگم نامه های ناتمامم را نخواهی خواند...

.نامه هایی که سراسر شوق از تو نوشتن بود...

بعد از مرگم تو حتی قبرم را نخواهی شناخت...

.تویی که حتی روی قبرم از تو نوشتم...

.نوشتم:"دوستت دارم"

و

 نوشتم:"تو نیز دوستم بدار"

بعد از مرگم تو در بی خبری خواهی بود....

روزی به خاک بر می گردم

 سال هاست مرده ام و فراموش شده ام...

روزی که ره گذری غریبه

 گردنبندی روی زمین پیدا خواهد کرد که نام تو روی آن حک شده است...

ناگزیر گردنبند را خاک خواهد کرد...

قبر را روی آن قرار خواهد داد...

روی تپه ای که دور از شهر است

 و تو حتی در خیالت هم آن تپه را تصور نخواهی کرد...

آن روز هوا بارانی ست و من می ترسم

 که مبادا تو در جایی باشی که خیس شوی و چتری در دستانت نباشد...

.من که به باران و خیس شدن از آن عادت کرده ام... .

به راستی بعد از مرگم فراموش خواهم شد...

بعد از مرگم  چه کسی

فانوس به دست بر سر قبرم برایم فاتحه می خواند؟

بعد از مرگم چه کسی

با اشک چشمانش غبار بر قبرم را می شوید؟

بعد از مرگم چه کسی

گیتار به دست آوازه رفتنم را می خواند؟

بعد از مرگم چه کسی

برای نبودنم بی تاب و نا آرام میشود؟

بعد از مرگم چه کسی

به یاده سوختن دلم لحظه ای یاد می کند مرا؟

بعد از مرگم چه کسی … ؟!